آئورلیانو

این روزها خیلی به این فکر می‌کنم، منی که هم از اسب افتادم و هم از نسل، که زانوهام را بتکانم و به این نکبت پایان دهم. کاش می‌فهمیدم این برزخ جان‌فرسا کی تمام می‌شود... کاش باز آن لبخندهای متبخترانه، آن خرامیده راه رفتن‌ها، آن سر بالا گرفتن‌ها سهم من باشد...