آسمان‌جل

چیزی به معنای عاطفه که در زندگی‌ام نیست، بعد از شاید مثلاً یک سال تازه کمی یاد گرفتم که بدون «عاطفه» هم زندگی کنم، شاید مثلاً اگر الان از من بپرسند روزی دختر دار شدی دوست داری اسمش چی باشد بگویم عاطفه... عاطفه، کنار اسم‌های قبلی که آرزو داشتم برای دختران نادیده‌ام؛ مینو و لیلا... 

تازه داشتم تلاش می‌کردم دوباره اینجا بنویسم، می‌دانید، من اساسا با پارادایم «جل و پلاس جمع کردن و رفتن» خیلی رفیقم، خیلی جاها و آدم‌ها را دوست داشته‌ام و در آخر جل و پلاسم را جمع کرده‌ام و رفته‌ام، من همیشه آسمان‌جل بوده‌ام، یک پرسه‌زن تمام عیار... 

زیاده جسارت است. 

خانه

راستش من فقط «کمی» اقتصاد خوانده‌ام و می‌فهمم، من هم مثل آقای سپهری فکر می‌کنم قطار‌های سیاست «خالی» می‌روند، من فقط نمی‌خواهم در این دنیا غلدری یا جماعت غلدرانی به دیگرانی ستم کنند.. حالا می‌خواهد یک نرینه باشد که به اعتبار چند کیلو ماهیچه بیشتر به زنی، کشیش و مفتی‌ به ملتی، ارباب کذایی به رعیتی، و اساسا هر ظهور متحکمانه‌ی فرادستی به فرودستی، گورپدر «هر» ایدئولوژی، وقتی چشم‌انداز هر روزه‌‌ء شهر من آدم‌های شریفی‌ هستند که بی هیچ چشم‌انداز روشنی برای بقا، سطل آشغال‌های شهر را، زباله‌های من را می‌جورند و «یا» صد هزار تومن مزد روز می‌گیرند، «یا» جای خواب و «یک»‌ وعده غذا. چرا؟ چون برای یک عده مدیرِ، معذرتا، بی‌شرافت و متعفن، «به‌صرفه‌تر» است که زباله‌های شهری را این‌شکلی در مبدا تفکیک کنند. گورپدر هر ایدئولوژی‌ای وقتی در این دنیای پردبدبه، مهاجری در دریای مدیترانه خفه می‌شود. گورپدرهر ایدئولوژی‌ای وقتی حاصل «حرف و شکایت» یک فرودست، یک طبقه‌ی فرودست، زندان و قتل خیابانی باشد... من فکر می‌کردم ما، یا حداقل بخشی از ما آدم‌ها،‌ که حدّ اقلی از وجدان انسانی داریم، می‌توانیم روی یک فصل مشترکی، حرف بزنیم، گفتگو شکل بدهیم، به یک تفاهمی برسیم که بساط شارلاتانیزم سیاسی و اقتصادی را جمع کنیم... من، شاید اشتباه می‌کنم که فکر می‌کنم در این جغرافیا تز و آنتی تز می‌تواند به سنتز منتهی شود، و هکذا و هکذا... 

 

«عنوان مطلب نمی‌تواند خالی باشد.»

کاش می‌توانستم بنویسم.